معنی آرن ، مرفق

آرنج

آرنج

فیلگوش

آرن.[رَ] (اِ) بندگاه میان ساعد و بازو از برون سوی یعنی جانب وحشی. آرنج. وارن. رونکک. مرفق:
زمانی دست کرده جفت رخسار
زمانی جفت زانوکرده آرن.
آغاجی.

آرن. [رُ] (یونانی، اِ) گیاهی است که آن را لوف گویند. قسم بزرگ آن لوف الکبیر و شجرهالتنین و آرن مطلق، و قسم کوچک آن لوف الصغیر و خبزالقرود و آذان الفیل و پیلگوش و فیلغوش و فیلگوش و فیلجوش و رجل العجل، و قسم دیگر آن لوف الحیه و دراقیطون و لوف مستطیل، و قسم چهارم آن لوف الجعده، و قسم پنجم آن قلقاس نامیده میشود. و رجوع به آرن صارن شود.

مرفق. [م ِ ف َ / م َ ف ِ](ع اِ) آرنج.(منتهی الارب)(دهار). محل اتصال ذراع به بازو.(از اقرب الموارد). بندگاه ساعد با بازو.(از غیاث). آرج. آرنگ. آرن. آرنج رونکک.(مهذب الاسماء). وارن. کونارنج.(یادداشت مرحوم دهخدا). المسکین(در لهجه ٔ طبری). ج، مَرافق.(اقرب الموارد):
دگر دستها را ز مرفق بشوی
ز تسبیح و ذکر آنچه دانی بگوی.
سعدی.
- مرفق الثریا، ستاره ای است.(از اقرب الموارد).
- مرفق الجاثی، ستاره ای در آرنج الجاثی علی رکبتیه.
|| ناودان خانه که از آن باران بارد. || آنچه به وی نفع یابند از کاری.(منتهی الارب)(از اقرب الموارد). منفعت.(ترجمان القرآن جرجانی). منفعت و آنچه بدان رفق گیرند. از صلاح کار.(دهار). سودمندی.(مهذب الاسماء). سازگاری.(مهذب الاسماء): ینشر لکم ربکم من رحمته و یهیی ٔ لکم من أمرکم مرفقا.(قرآن 16/18).
مرفق دهم به حضرت صاحب قصیده ای
خوشتر ز اشک مریمی و باد عیسوی.
خاقانی.

مرفق. [م ِ ف َ](ع اِ) متکا و مخده. مرفقه. ج، مَرافق.(از اقرب الموارد). بالش تکیه.(دهار). رجوع به مرفقه شود.

مرفق. [م ِ ف َ/ م َ ف ِ / م َ ف َ](ع مص) نرمی نمودن با کسی.(منتهی الارب)(از اقرب الموارد). رفق. و رجوع به رفق شود.

مرفق. [م ِ ف َ](ع اِ) مطبخ. || جای آبریز. جای برف انداختن.(ناظم الاطباء). || مبال. متوضا. آبخانه.(مهذب الاسماء). خلاجای. || کنیف. مَرغَج(در تداول مردم قزوین). جای بول کودک در گهواره. ج، مَرافق. رجوع به مرافق شود.

آرنج: زمانی دست کرده جفت رخسار / زمانی جفت زانو کرده آرن (آغاجی: شاعران بی‌دیوان: ۱۹۵ حاشیه)،

آرنج

(اسم) نوعی گیاه از خانواده آرنها که از انواع آن اریصارن یا لوف آذان الفیل یا فیلگوش لوف الجعدرا میتوان نام برد. (اسم) بندگاه میان ساعد و بازو از طرف بیرون: مرفق، از فنون کشتی گیری در خاک است و آن عبارتست از اینکه کت طرف را گرفته درو میکنند بطوریکه پشت طرف بخاک رسد. نوعی ازآن ایستاده عمل میشود و آنرا (آرنج سر پا) گویند.

آرنج، بندگاه ساعد یا بازو

(رَ) (اِ.) آرنج.

مَرفِق، مِرفَق، آرنج، مفصل بین بازو و ساعد، (جمع: مَرافِق)،

671